De eerste zes maanden met een dreumes en een tweeling

maandag, 29 oktober 2018

Slik.. De eerste zes maanden als gezin van vijf zit erop. Hoe bizar dat de tijd zo snel gaat. Ergens vind ik het enorm fijn dat het nu iets makkelijker lijkt te worden met drie kindjes. Maar het liefst ga ik even in een hoekje staan en heel hard huilen. Mijn baby’s, mijn kleine tere mini breekbare baby’s. Ze worden groot en beginnen hard te groeien. Lev wordt een enorm ventje met zijn blonde lange haren, en God wat is hij leuk.

Het is heel bijzonder en mooi om te zien hoe hij met zijn zusjes omgaat en hoe hij zijn liefde aan hun toont. Ze krijgen steeds meer kusjes en knuffels van hem. Hij geeft ze de speentjes, pakt een berg met speelgoed voor ze en als ze huilen (terwijl wij ze nog niet horen als ze in bed liggen) komt hij meteen naar ons toelopen en zegt ‘zusjes!’. Zo van, hallo, schiet eens op!

Sommige dagen voelen als overleven

Wat waren deze afgelopen zes maanden enorm zwaar. We hebben veel gelachen maar voornamelijk veel gehuild, geschreeuwd en gevloekt. Makkelijk vond ik het niet, juist moeilijk. Sommige dagen voelen als overleven. Maar wat een rijkdom om drie mooie kindjes aan je zijde te hebben staan. En wat ben ik dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Het voelt als gisteren dat we het ziekenhuis binnen kwamen lopen wetende dat we die dag onze twee meisjes zouden gaan ontmoeten. Zenuwachtig, bang, trots...Allemaal emoties tegelijkertijd. De klap van de zwangerschap en alle emoties die daar bij horen kwamen na de bevalling steeds meer los. Ik begon in de knoop te raken met mijzelf en mijn gevoelens. De relatie staat enorm onder druk. Het wordt me soms even allemaal teveel en dan weet ik niet hoe ik het in mijn hoofd rustig moet houden. De boel ontploft, ik schiet uit mijn slof en dan kan ik niets meer dan huilen en boos zijn.

Ik heb vaak genoeg met mijn hoofd tegen de muur gestaan, huilend.. Totaal even de weg kwijt en niet meer weten wat ik moest doen met twee huilende baby’s, een dreumes die zijn aandacht ook nodig heeft en een heel huishouden. Het begin was zwaar, en dan beschrijf ik het nog netjes. We gingen ineens naar huis met twee baby’s waarvan er een nog geen 2 kilo woog en een sonde in haar neusje had. Maar we hebben het overleefd hoor jongens! Vraag me niet hoe, maar we hebben het gewoon gedaan. Trots op mijn gezin en lieve mensen om ons heen.

Het is pittig drie kindjes onder de twee jaar. Het is veel zoeken en hard werken in elk oppervlak. Je moet leren om je aandacht te verdelen over drie kindjes. Soms voelde ik mij na een dag schuldig. Dan vond ik dat ik een van de twee niet vaak genoeg had geknuffeld of een flesje had gegeven. Daar kon ik echt van wakker liggen s ’nachts. Nu denk je vast mens, doe niet zo raar. Maar de hormonen en gevoelens doen rare dingen soms.

Ritme

We hebben steeds meer een ritme in ons dagelijkse leven. Zo proberen we de zondag steeds vaker om iets leuks samen te doen. Ik mis het samen zijn. Het samen zijn van papa en mama. Of we zijn moe, of we zijn gefrustreerd. Ik merk steeds meer hoe belangrijk ik het vind om samen dingen te ondernemen. Al is het maar een wandeling. Dit is voor mijn gevoel ook echt nodig voor Lev. Hij houdt van buitenspelen, schilderen, tekenen en spelen met papa. Ik ben zo ontzettend trots op mijn mini ventje. Van alle aandacht voor hem alleen naar het moeten leren om te delen met zijn zusjes. Hij doet het zo goed!

Ik merk ook dat ik steeds meer dingen moet gaan leren loslaten. Fuck dat perfecte huishouden, fuck het schoonmaken, fuck de héle perfectie. Het is niet te doen jongens, gewoon niet. En daar kan ik soms zo boos om worden. Hoe graag je dingen ook voor elkaar gebokst wil krijgen, het wil gewoon niet altijd. Dus laat los, geniet. De andere shit komt later wel.

Gewoon Kailey

Heel soms, maar echt heel soms mis ik het even om mij 25 te voelen. Even geen mama, even geen zorgen en even geen crisis. Gewoon Kailey. Ik merk dat ik mezelf minder goed verzorg als voorheen. De wallen hangen tot mijn enkels en mijn beenhaar is net een cactus. Tarzan hangt soms nog net niet onder mijn oksels maar héy, who tha fack cares. Ik ben ik, mama, trotse mama. De mooiste naam ooit. De afgelopen maanden heb ik ook wel eens stilgezeten. Kijkend om mij heen, dan zuchtte ik en dacht ik, is dit het nou? Is dit het moederschap? Maar dan keek ik naar mijn kindjes die samen aan het brabbelen zijn, Lev die ze zachtjes aait. Een schuldgevoel wat meteen omhoog komt en dan schoot ik vol. Hou op! Dacht ik dan, verman je verdomme Kailey. Dit is jouw trots. Dit heb jij samen op de wereld gezet met lé boyfriend. Hard werken, veel huilen, theezakjes vooruit en doorgaan. We kunnen dit.

Ik merk ook dat de frustratie tussen mij en lé boyfriend soms heftig is. We ergeren ons aan elkaar, ik kan me op een gegeven moment al ergeren als de hele shitzooi naast zijn bed ligt. ‘Aan jouw kant is het toch ook een teringzooi’. Alles stapelt zich op, ik houd me in tot ik ontplof. Ik schrok van mezelf toen hij vroeg in de ochtend, iets tegen mij zei, wat ik een dom antwoord vond. Ik gooide mijn lege pak drinken naar zijn hoofd. Hij boos, ik boos, ik huilen, hij weg naar zijn werk.

Ik ben altijd eerlijk in wat ik schrijf en post. Ik doe mij niet anders voor dan dat ik ben of hoe wij zijn. Vaak worden er zoveel dingen op social media verbloemd. Het perfecte leventje, een baby die de hele dag slaapt, een vrouw die er 24/7 perfect bij loopt. Het maakt me soms onzeker.

Als je maar onthoudt dat je niet alleen bent. Je bent niet de enige met een zooi aan was, een ontplofte woon/slaapkamer, een huilende baby, of twee of meer. Praat, laat los én geniet. Geniet van het moederschap, ook al heeft het soms lelijke kantjes.

Liefs, Kailey